Al van kleins af aan had ik al last van enorme hoofdpijnen tot zelfs migraine. Dit zorgde er vaak voor dat ik huilend van school thuiskwam. Aangezien ik de oudste ben werd dit vaak geassocieerd met een vorm van comedie en op een gegeven moment riep ik de grootste nachtmerrie in mijn leven in de hoop dat ik wel au serieux genomen werd - Kanker. Als jong gespuis weet je niet beter en wordt er al gauw van een mug een olifant gemaakt.
Ik geloof er ook sterk in dat, alvorens ik hier op aarde terecht kwam, deze les heb meegekregen. Een oud zieltje die "gedwongen" wordt om te groeien in haar bewustzijn. Als ik deze zeer interessante levenslessen en zware obstakels zou mijden, keren ze later in dit leven wel terug or maybe next life. Ik hoor me nog tegen enkele vrienden zeggen: "Het zit eraan te komen." Zelfs tijdens mijn opleiding verpleegkunde. Mijn gevoelens hebben me nooit in de steek gelaten. Na een jaar in het werkveld te staan kreeg ik de diagnose.
De diagnose deed mijn wereld stoppen met draaien, zoveel dat ineens op je afkomt. Ik wou een time-out, tot mijn overlevingsinstinct het van me overnam. Ik wou bewijzen dat de artsen niets vanzelfsprekend moesten vinden en dat alles mogelijk is:
- Kanker op jonge leeftijd;
- Herval na operatie;
- Chemotherapie doet zijn werking niet;
- Etc.
Het kwam weer allemaal op hetzelfde neer. Niemand nam mijn klachten serieus. Ik liet zelfs mijn eigen onderzoeken voorschrijven en bloed trekken. Mijn vertrouwen in de artsen geraakte stilaan zoek van de moment dat alles van kwaad naar erger ging en ze geen informatie meer vrijgaven. Kanker heeft zijn grip gevonden. Om eerlijk te zijn zit het zo in mijn gedachten geprogrammeerd dat ik een kankerpatiënte ben. Het is tijd om los te laten en anderen te helpen in het proces van bewustwording. Alles begint bij te geloven! I'm a cancer survivor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten